De verloren koffer

Vrijdagavond lig ik rusitg in bed naar het plafond, waar een rode ikea lamp aan hangt, te staren. Op het binnenplaatsje naast onze kamer wordt er nog wat gepraat, maar dat zal zo wel weggaan. Een kleine groep mensen gaan nog naar een club. Ze lopen pratend over de binnenplaats op weg naar hun kamer. Renate ligt al in een diepe slaap en ik denk terug aan de eerst dag van mijn vakantie. Ik had niet gedacht dat mijn vakantie zo zou beginnen.

Vrijdagochtend gaat mijn wekker om kwart voor vijf ´s ochtends af. Ik moet nog wat laatste dingen inpakken, ontbijten en dan snel samen met mijn vader, Renate ophalen en naar Schiphol. Trots kijk ik nog even naar mijn koffer, Ik heb het voor elkaar gekregen om het op 15 kilo te houden. Terwijl ik hem dicht rits denk ik aan alle nieuwe kleren en het paar sandalen dat ik heb gekocht.
Ik sta in Portugal aan de bagageband te wachten op mijn koffer. Hopelijk is hij goed meegekomen en ben ik hem niet verloren..."pffff, daar zijn onze koffers." zeg ik tegen Renate als ik net onze koffers de band op zie glijden. We pakken onze koffers en gaan naar het treinstation om onze trein naar Faro te halen. Op een bepaalde manier voel het toch alsof er iets mis gaat. Ach...het zal wel loslopen. Het zal vast niks ernstigs of te vervelend zijn...

Huilend heb ik mijn vader aan de telefoon op het treinstation in Faro. Ik probeer zo goed als ik kan uit te leggen dat mijn koffer is gestolen en het enige dat ik nog heb is mijn tas met alle belangrijke pasjes en documenten en de kleren die ik aan heb. Na het gesprek van mijn vader ben ik weer wat bedaard en Renate en ik volgen mijn vaders advies op. Eerst naar het hostel en dan aangifte doen bij de politie.

Het politiebureau ziet er wat verouderd uit, maar na een gesprek met een politieagent moet ik wachten en zal ik zo geholpen worden. Rustig lopen Renate en ik naar een balie en ik moet allerlei vragen beantwoorden. De poltieagente is halverwege 50, met kort blond haar (overduidelijk geverfd) en lange knalroze nagels met een witte bloem erop. Ze spreekt maar een klein beetje engels en blijft zichzelf ervoor verontschuldigen. Renate en ik kunnen het wel waarderen. Als het formulier is ingevuld zijn we echter nog niet klaar. De politieagente geeft ons het advies van enge en vieze mannen, of eigenlijk elke man, uit de buurt te blijven. Na nog meer moederlijke adviezen gaan we weer naar het hostel. Het is ondertussen negen uur en we zijn wel toe aan wat eten en drinken.

We lopen rustig de trap op naar het dakterras waar al veel gelach en muziek vandaan komt. We worden hartelijk ontvangen en gelijk begeleidt naar de profisorische bar. Met een groot glas sangria in de hand kunnen we eindelijk eten. Het eten is erg lekker en de mensen zijn ook hartstikke gezellig. Na met een Australier, Franse en een Duitser te hebben gesproken en veel eten en drinken op te hebben gehad, is het feestje afgelopen. Renate en ik gaan naar bed na deze hectische dag.

Ik kijk rustig naar de rode Ikea lamp. "Volgens mij is die van twee jaar geleden." denk ik terwijl mijn oogleden zwaar worden. "Ach, de belangrijkste dingen heb ik nog. Ik ben gezegend met ouders die mij wat geld kunnen geven voor nieuwe kleren. Een aantal dingen zijn erg vervelend dat ze weg zijn, maar het is maar kleding. Morgen heb ik een uitputtende dag voor mijn portomonnee (en mezelf) voor de boeg..." Ik volg Renate´s voorbeeld en val in een diepe slaap...